شهید علی عزیزی فرزند فضل‌الله در یکی از روزهای خوب خداوند در سال 1341 در روستای خلیل‌آباد از توابع شهرستان خمین و در خانواده‌ای روستایی اما متین و با ادب و مذهبی که اهل کار و تلاش و کسب روزی حلال بودند، دیده به جهان هستی گشود.

دوران کودکی‌اش که تمام شد به مدرسه‌ی روستا رفت و توانست در دبستان روستا تحصیل کند. ادامه داد تا مدرک سیکلش را گرفت و بعد از این که درسش را تمام کرد به کارگری و بنایی روی آورد. در بنایی خبره شده بود و برای مردم کار می‌کرد. دوست داشت تا نامش به نیکی برده شود و الحق هم همیشه؛ چه در زمان حیات و چه بعد از شهادتش به نیکی از او یاد می‌شد و می‌شود. در ساخت مسجد روستا کمک‌های او بود که به سرانجام رسید و هنوز یادگاری‌هایش در روستا مشهود است. در سال 1359 ازدواج کرد و در هنگام شهادت دو پسر داشت.

جنگ که شروع شد به عنوان بسیجی به سپاه رفت و نام‌نویسی کرد و به عنوان بسیجی گردان روح‌الله(قدس سره) به لشکر 17 علی بن ابی‌طالب(علیهما السلام) رفت. حدود سه ماه در جبهه بود تا سرانجام در بیست و چهارم اسفندماه سال 1363 در شرق دجله به شهادت رسید. پیکر مطهرش را که در منطقه عملیات مفقود شده بود پس از تفحص در چهارم اسفندماه سال 1374 در گلزار شهدای خمین به خاک سپردند.

به نام خدا به یاد خدا به اسم خدا و برای خدا.

با سلام و درود بر ولی‌عصر امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) و نایب بر حقش امام خمینی(قدس سره) با درود و سلام بر معلولین و مجروحین انقلاب، با سلام و درود بر رزمندگان سلحشور و پر توان که در جبهه‌های حق علیه باطل نبرد می‌کنند و با سلام و درود بر شهیدان صدر اسلام تاکنون و سلام و درود بر ملت شهیدپرور ایران سخن خود را آغاز می‌کنم. خدمت پدر بزرگوارم و مادر مهربانم سلام عرض می‌کنم و پس از عرض سلام، سلامتی شما را از درگاه خداوند متعال خواهان و خواستارم.

 خدمت برادر عزیزم عباس با اهل خانواده سلام و دعا می‌رسانم، باری خدمت برادر عزیزم صفر با اهل خانواده دعا می‌رسانم. باری خدمت برادرم سیف‌الله و مرتضی دعا می‌رسانم. باری خدمت همسرم دعا می‌رسانم. نور چشمم، مصطفی و مجتبی را می‌بوسم .. .بنا بر آنچه قبلاً شفاهی گفته‌ام، عمل کنید.. یک وصیت‌نامه هم در تعاون سپاه خمین دارم... .

 والسلام.

من دست و بازوی قدرتمند شما را که دست خدا بالای آن است، می‌بوسم و با این بوسه افتخار می‌کنم.[1]